Programa:
Idioma:

Metoda parć zależnych

Podstawowym założeniem tej metody jest to, że grunt lub skała w pobliżu ściany zachowuje się jak idealnie sprężysto-plastyczny materiał Winkler’a. Materiał ten wyznaczany jest z modułu reakcji podłoża kh, który charakteryzuje odkształcenie w obszarze sprężystym, oraz poprzez dodatkowe odkształcenia graniczne. Przy przekroczeniu tych odkształceń zakłada się, że materiał zachowuje się jak idealnie plastyczny.

Stosuje się następujące założenia: 

Parcie działające na odkształconą konstrukcję wyznaczane jest z:

σ = σa dla: σ < σa

σ = σp dla: σ > σp

gdzie:

σr

-

parcie spoczynkowe

kh

-

moduł reakcji podłoża

w

-

odkształcenie konstrukcji

σa

-

czynne parcie gruntu

σp

-

bierne parcie gruntu

Procedura obliczenia jest następująca:

  • moduł reakcji podłoża  kh przypisywany jest do wszystkich elementów, a konstrukcja obciążana jest parciem spoczynkowym - patrz rysunek:

Schemat konstrukcji przed pierwszą iteracją

  • przeprowadzana jest analiza i sprawdzany jest warunek dopuszczalnych wielkości parcia działającego na ścianę. W miejscach, gdzie warunki te są naruszane, program przypisuje wartość kh = 0, a ściana jest obciążana odpowiednio parciem czynnym lub biernym - patrz rysunek:

Schemat konstrukcji podczas procesu iteracji

Powyższa procedura iteracji jest kontynuowana aż do spełnienia wszystkich wymaganych warunków.

W analizach kolejnych faz budowy, program uwzględnia odkształcenie plastyczne ściany. Jest to również powodem określania poszczególnych faz budowy, które są zgodne z właściwym procesem budowy.

Literature:

Bartak, J.: Progresivni postupy navrhovani pazenych stavebnich jam. VUT Brno, 1991.

Hurych, P.: Metoda zavislych tlaku. Sbornik konference "Automatizacia projektovania", Vysoke Tatry, 1978.

Teste o software GEO5.
Gratuitamente.