Optymalizacja łamanej powierzchni poślizgu
Optymalizacja łamanej powierzchni poślizgu przeprowadzana jest w taki sposób, że program zmienia położenia poszczególnych punktów tej powierzchni i sprawdza, która zmiana położenia danego punktu powoduje maksymalną redukcję współczynnika stateczności zbocza SF. Punkty końcowe zoptymalizowanej powierzchni poślizgu są przesuwane na powierzchni gruntu, wewnętrzne punkty są przesuwane w kierunkach poziomym i pionowym. Wielkość kroku wybiera się na początku jako jedną dziesiąta najmniejszej odległości sąsiadujących punktów wzdłuż powierzchni poślizgu. Z każdym nowym przebiegiem, wielkość kroku jest redukowana w połowę. Położenie punktów powierzchni poślizgu jest optymalizowane od lewej do prawej, a jest zakończone, kiedy w ostatnim przebiegu nie zostanie przesunięty żaden punkt.
Podczas optymalizacji łamanej powierzchni poślizgu, proces iteracji może wypadać w lokalnym minimum (w odniesieniu do stopniowej zmiany położenia punktów węzłowych), a zatem proces nie zawsze jest kończony poprzez zlokalizowanie krytycznej powierzchni poślizgu. Szczególnie w przypadku złożonego profilu zbocza, korzystnie jest wprowadzić kilka położeń początkowej powierzchni poślizgu. Zaleca się również połączenie podejścia dla kołowych powierzchni poślizgu. Dlatego, krytyczna powierzchnia poślizgu przyjmująca kształt kołowy jest najpierw wyznaczana, a wynik jest następnie używany do zdefiniowania początkowej, łamanej powierzchni poślizgu.
Proces optymalizacji można ograniczyć w różny sposób. Jest to szczególnie przydatne, jeżeli wyszukiwana powierzchnia ma przechodzić przez pewien obszar lub go pomijać. Ograniczenie dla procesu optymalizacji można wprowadzić na dwa różne sposoby:
- Ograniczenia optymalizacji są określane jako zbiór segmentów w gruncie. Następnie, wymusza się obejście tych segmentów przez zoptymalizowaną powierzchnię poślizgu.
- Innym sposobem ograniczenia procesu optymalizacji jest ustalenie położenia wybranych punktów wzdłuż zoptymalizowanej powierzchni poślizgu lub umożliwienie przesunięcia tych punktów jedynie w dwóch kierunkach, poziomo lub pionowo.
W metodzie ITF, nadwyżka sily przesuwającej może być wykorzystana jako kryterium optymalizacji. W takim przypadku, proces optymalizacji poszukuje powierzchni poślizgu o maksymalnej wartości nadwyżki siły przesuwającej Fn zamiast powierzchni poślizgu o minimalnym współczynniku bezpieczeństwa FS. To kryterium optymalizacji może mieć zastosowanie jeśli aktualna powierzchnia poślizgu nie jest akceptowalna. Dla akceptowalnych powierzchni poślizgu proces optymalizacji wykorzystuje wyłącznie jako kryterium współczynnik stateczności FS.