Teoria klasyczna
Analiza konwergencji wyrobiska i obliczenie maksymalnego osiadania w jednorodnej bryle są identyczne dla wszystkich teorii klasycznych. Natomiast, analizy niecki osiadania różnią się w zależności od przyjętej teorii (Peck, Fazekas, Limanov).
Podczas obliczania osiadania program najpierw wyznacza obciążenie promieniowe kolistego wyrobiska, jako:
gdzie: | σz | - | naprężenie geostatyczne w środku wyrobiska |
Kr | - | współczynnika ciśnienia spoczynkowego gruntu spoistego |
Deformacje stropu ua i dna ub wyrobiska wynikają z:
gdzie: | Z | - | głębokość środka wyrobiska |
r | - | promień wyrobiska | |
E | - | moduł sprężystości skały/gruntu w pobliżu wyrobiska | |
ν | - | współczynnik Poisson'a skały/gruntu w pobliżu wyrobiska |
Maksymalne osiadanie terenu i długość niecki osiadania są wyznaczane w następujący sposób:
gdzie: | Z | - | głębokość środka wyrobiska |
r | - | promień wyrobiska | |
E | - | moduł sprężystości skały/gruntu w pobliżu wyrobiska | |
ν | - | współczynnik Poisson'a skały/gruntu w pobliżu wyrobiska |
Kiedy wymaga się przemieszczenia stropu tunelu, wówczas maksymalne osiadanie wyznaczane jest następującym wyrażeniem:
gdzie: | Z | - | głębokość środka wyrobiska |
r | - | promień wyrobiska | |
ua | - | przemieszczenie stropu tunelu | |
ν | - | współczynnik Poisson'a skały/gruntu w pobliżu wyrobiska |