Zalecana procedura modelowania
Rozwiązywanie zadań geotechnicznych za pomocą metody elementów skończonych jest zagadnieniem dość złożonym. Nie mniej jednak, większość użytkowników podejmuje próbę obliczania całej, złożonej konstrukcji już od samego początku - w takim przypadku znalezienie przyczyny ewentualnej utraty konwergencji może być później dosyć trudne. Sugerujemy zastosowanie następującego podejścia:
1) Zdefiniowanie całej topologii konstrukcji
2) Przyjęcie założenia reakcji sprężystej gruntu i elementów kontaktowych (użycie modeli liniowych)
3) Wygenerowanie siatki ogólnej
4) Zdefiniowanie wszystkich faz obliczeniowych
5) Wykonanie analizy wszystkich faz obliczeniowych (wystarczające jest uruchomienie analizy ostatniej fazy budowy - obliczenia wszystkich poprzedzających faz zostaną wykonane automatycznie).
6) Ocena przebiegu obliczeń
Jeżeli obliczenia nie zakończą się powodzeniem to znaczy, że model obliczeniowy nie został prawidłowo zdefiniowany - np. belki mają zbyt dużo wewnętrznych przegubów, co prowadzi do uzyskania nieokreślonej kinematycznie konstrukcji; rozpory nie są prawidłowo dowiązane do konstrukcji, itd. Program zawiera pewną liczbę wbudowanych procedur sprawdzających - ma to na celu ostrzeganie użytkownika przed ewentualnymi wadami w definicji modelu. Część błędów nie jest niestety możliwa do wykrycia przed uruchomieniem programu.
Jeżeli wszystkie fazy zostały z powodzeniem obliczone sugerujemy, aby użytkownik sprawdził otrzymane wyniki przemieszczeń, a tym samym także obiektywność użytych parametrów gruntu i sztywności konstrukcji. Proszę zauważyć, że stosowanie modeli nieliniowych zawsze prowadzi do uzyskania większych przemieszczeń w porównaniu do reakcji czysto sprężystej - jeśli przemieszczenia sprężyste są już nadmiernie duże, to musimy dostosować model obliczeniowy zanim przyjmiemy któryś z dostępnych modeli plastycznych.
Jeżeli obliczenia zakończyły się powodzeniem i przemieszczenia mają realne wartości, możemy zastosować następujący schemat postępowania:
7) Zastąpić modele liniowe odpowiednimi modelami plastycznymi (Mohra-Coulomba, Druckera-Pragera)
8) Wykonać obliczenia i ocenić wyniki wg kroku 6
9) Dodać nieliniowe elementy kontaktowe
10) Wykonać obliczenia i ocenić wyniki wg kroku 6
11) Wygładzić i dostosować siatkę elementów skończonych oraz wykonać ostatnie obliczenia.
Chociaż podejście takie może się wydawać trudne i skomplikowane, to jednocześnie może zaoszczędzić bardzo wiele czasu potrzebnego na ewentualne poszukiwanie przyczyny niepowodzenia (utrata konwergencji) analizy skomplikowanych zadań.